Tι μπορούμε να κάνουμε, ευρωπαϊκά, μετά την κάλπη;

Τηρήσαμε -θαρρούμε- το στοίχημά μας ότι θα αφιερώναμε τα μέχρι την κάλπη των ευρωεκλογών σημειώματα κρατώντας όσο το δυνατόν τη συζήτηση «Ευρωπαϊκή». Μας απέδωσε /μας κόστισε αυτή η επιλογή αρκετές παρατηρήσεις - όμως μια θεωρούμε ότι είχε ιδιαίτερη σημασία: «Ωραίες οι διαπιστώσεις και οι επισημάνσεις και οι προβολές! Όμως… υπάρχει κάτι που να μπορούμε να κάνουμε στο μέλλον; Μετά την κάλπη…».

Θα σταθούμε ακριβώς σε αυτό το σημείο που έχει και λειτουργικό περιεχόμενο. Άλλωστε και η χωλή δημόσια συζήτηση «περί τα Ευρωπαϊκά» σαν να πύκνωσε στην τελική ευθεία. Βοήθησε και η εντυπωσιακή κρίση στην Αυστρία, όπου ο κυβερνητικός συνασπισμός Δεξιάς-Ακροδεξιάς κλονίστηκε μερικά 24ωρα πριν από τις ευρωκάλπες με βάση αποκαλύψεις για… προσφορά πολιτικής διαφθοράς προς Ρωσίδα πλαστή εκατομμυριούχο (αποκαλύψεις του Spiegel και της Sueddeutsche Zeitung, άρα δεν «διώχνονται εύκολα»). Βοηθάει με διαφορετικά αρνητικό τρόπο και ο πρόσθετος εκτροχιασμός της υπόθεσης Brexit, στην πάλαι ποτέ Μεγάλη Βρετανία, όπου το Brexit Party έχει τόσο μαδήσει τους Συντηρητικούς (ιστορικό κόμμα, αν ένα υπάρχει!…) ώστε να βρεθούν πριν από την κάλπη στην 5η δημοσκοπικά σειρά, μετά κι από τους Πράσινους. (Εν τω μεταξύ, οι σε διαδικασία Brexit Βρετανοί θα εκλέξουν τους δικούς τους ευρωβουλευτές, οι οποίοι - τι ακριβώς θα κάνουν στην Ευρωβουλή;).

Πρώτη, λοιπόν, στάση στην αναζήτηση του «τι μπορούμε να κάνουμε, Ευρωπαϊκά;» μετά τις εκλογές αυτές αποτελεί το να αποδεχθούμε - κυρίως : να αποδεχθούν τα κόμματα τα οποία μόλις σβήσουν τα φώτα των ευρωεκλογών θα ξεκινήσουν να λανσάρουν την προεκλογική τους εκστρατεία για τις κυρίως εκλογές, τις βουλευτικές (όποτε κι αν είναι τελικά αυτές!) ότι «υπάρχει και Ευρώπη». Τι θα πει αυτό; Θα πει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών να μην εξαντληθεί στο ποιος κέρδισε ποιον ΕλληνοΕλληνικά, ούτε όμως και στο ποιος θα γίνει πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ο φίλος του Κυριάκου Μάνφρεντ Βέμπερ ή όποιος προκύψει από ΚεντροΑριστεροποίηση της πλειοψηφίας;).

Μη μεγαλοπιανόμαστε: 21 όλοι κι όλοι είναι οι Έλληνες ευρωβουλευτές, ένα σκάρτο 3% των συνολικά 751 - και η πολιτική βαρύτητα της Ελλάδας στο κονκλάβιο της Κορυφής που θα επικυρώσει ή θα παρακάμψει τη διαδικασία του Spitzenkandidat το καλοκαίρι, στη θέσπιση της νέας Επιτροπής, θα είναι -το λέμε ευγενικά!- μετρημένη. Πρώτος λοιπόν σταθμός στο «τι να κάνουμε;» είναι να δούμε τι συμμαχίες μπορούμε να βοηθήσουμε να στηθούν, που να μην σταθούν στη μεθαυριανή σύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά και στου ίδιου του αυριανού Ευρωκοινοβουλίου το στήσιμο. Σοβαρά, όμως! Εδώ μπαίνει στη μέση εκείνο που επεσήμαινε -συγκρατημένα, αλλά σαφέστατα!- ο ΣΕΒ στην πρόσφατη παρέμβασή του στο #SEV4Europe.

Μόλις μια φορά σε μια ντουζίνα σχεδόν διαδοχικά Ευρωκοινοβούλια βρέθηκε Έλληνας σε ισχυρής επιρροής θέση: ο Τίμος Χριστοδούλου, εισηγητής στον προϋπολογισμό τη δεκαετία του ‘90. Είναι ζήτημα αν 3-4 Έλληνες κράτησαν προεδρίες βαριών Επιτροπών (η έννοια «Αντιπρόεδρος του Κοινοβουλίου» δεν φέρνει εξουσία, ούτε καν επιρροή κατ’ ανάγκην), ή έπαιξαν ρόλο στο Κοινοβούλιο. Να ήταν κάποια στιγμή η Μαριέττα Γιαννάκου; Να ήταν ο Δημήτρης Τσάτσος στα θεσμικά και, παλιά-παλιά, ο Δημήτρης Ευρυγένης; Εκείνο που χρειάζεται, που επείγει να γίνει είναι να στηθούν συμμαχίες ώστε ακόμη και οι επιλεγόμενοι με την ελαφρότητα της λίστας σε επίπεδο συνόλου χώρας ευρωβουλευτές (δηλαδή οι αναγνωρίσιμοι και λαμπεροί), να σπρώξουν στην πρώτη γραμμή ένα-δυο σοβαρούς ανάμεσά τους σε θέσεις ευθύνης. Και… δουλίτσας! Η επιρροή κοστίζει, βλέπετε.

Από κοντά, τα κόμματα χρειάζεται να τους στήσουν σοβαρά επιτελεία μελέτης και μεθόδευσης δράσης. Και κατανόησης των μεγάλων στοιχημάτων της νέας περιόδου. Στη «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ» της 20/5 ο Θανάσης Παπανδρόπουλος θύμιζε την κρισιμότητα της διαμόρφωσης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Εμείς θα επανέλθουμε στο διαφαινόμενο επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων της Περιφερειακής Πολιτικής, που αφυπνιστικά παρουσίασε η μελέτη του Centre for European Reform για τις ανισότητες στη νέα εποχή. Είναι ζήτημα αν θα την είχαμε καν επισημάνει στην Ελλάδα, άμα δεν είχε προσέλθει στην υποστήριξή της -μαζί με το Bloomberg- η Γιάννα Αγγελοπούλου. Όμως άμα αφεθεί να ξεφύγουν οι προτεραιότητες της Ε.Ε. στις κατευθύνσεις που προκρίνουν π.χ. η Γαλλία λόγω Κίτρινων Γιλέκων ή η Γερμανία και οι Ανατολικοί λόγω τοπικής παρακμής, η ελληνική θέση θα πάει πίσω. Δυσάρεστα.

Όμοια ισχύουν και με τις παραμέτρους του ενεργειακού κόστους. Ακόμη βαρύτερα με το σκηνικό στην Ανατολική Μεσόγειο, όσο το αγγίζει η «Ευρώπη». Χρειάζεται προσγειωμένη γνώση. Οργάνωση δράσης. Δουλίτσα.